Wednesday, December 8, 2010

സമസ്യ - കവിത


ഒരു പുണ്യ തീര്‍ത്ഥമായ് എന്‍ നെറുകയില്‍ വീണ

സ്വേദ കണത്തിന്‍ വിശുദ്ധിയാനെനിക്ക് നീ

വര്‍ണ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍ വാസന്ത രേണുവായ്

മലര്‍വാടിയാക്കി നീ എന്‍റെ ജന്മം



കൊഞ്ചും ചിലങ്ക തന്‍ സപ്ത സ്വരങ്ങളാല്‍

എന്‍ മനോ തന്ത്രികള്‍ തൊട്ടുണര്‍ത്തി

ഞാന്‍ പാടും ഗാനങ്ങള്‍ നിനക്കായ് മാത്രം

തൂലിക തുമ്പിലെ മഷിക്കൂട്ടിനും നിന്‍ മുഖം മാത്രം



ഹവിസ്സില്‍ നിന്നുയരും കര്‍പ്പൂര ഗന്ധമായ്

എന്‍ ജീവനില്‍ നീ പടര്‍ന്നിറങ്ങി

സ്വര രാഗ കല്പക വാടിയില്‍ ഞാന്‍ കോര്‍ത്ത

മാല്യങ്ങളെന്തേ നീ ചൂടിയില്ല



കാത്തിരിക്കുന്നുവോ എന്‍ നൂപുര ധ്വനി കേള്‍ക്കാന്‍

ഉള്ളം തുടിക്കുന്നുവോ എന്‍ സ്നേഹാമൃതം നുകരാന്‍

ഗന്ധര്‍വനായെന്‍റെ ചാരെ നീ അണയുമ്പോള്‍

അപ്സര കന്യയായ് എതിരേറ്റിടാം ഞാന്‍



സ്നേഹാക്ഷരങ്ങളാല്‍ നീ പാടും ഗാനങ്ങള്‍

കേള്‍ക്കാന്‍ കൊതിപ്പൂ ഞാനീ ജന്മം മുഴുവനും

അണയുമോ നീയെന്‍റെ ചാരെയായ് തോഴാ

വര്‍ണമായ് പടരുമോ എന്‍ ജീവ സാഫല്യമായ്